In een Duitse krant las Patrick Nederkoorn (winnaar Annie M.G. Schmidtprijs, lid van het cabaretteam van Spijkers met Koppen, presentator bij o.a. Tijd voor MAX) over de aanstaande 'Enthollandisierung der Erde'. Er stond: ‘Als maar de helft van alle klimaatprognoses klopt, zal Nederland ooit onder de zeespiegel verdwijnen. Er komt dus een dag waarop 17 miljoen oranje klimaatvluchtelingen met caravans over de linkerrijbaan naar Duitsland komen. Schaffen wir das?’
In Hoogtij vraagt Patrick zich af of wij Nederlanders dit wel 'schaffen'. Hoe houden we droge voeten? Moeten we onze poldergrond ooit verlaten? En wordt Duitsland dan ons stiefvaderland? Een grappige en bitterzoete voorstelling over klimaatverandering, grenzen, dijken, verhuizen en Frau Antje.
Rechtenvrij interview met Patrick Nederkoorn, door Kim Visbeen
Patrick Nederkoorn brengt humoristische voorstelling over klimaatverandering
“Het eerste woordje van mijn kind was tata. Oh god, denk ik dan. Ik hoop niet dat hij veel gaat uitstoten’’
Een Duitse klas vol Nederlandse kindjes, weggevlucht voor de stijgende zeespiegel. Het is een scène uit Hoogtij, waarin Patrick Nederkoorn de worsteling met klimaatverandering bespreekt. Want wat als zeventien miljoen Nederlanders naar hun buurland moeten vluchten? ,,Dan is voor zowel Nederland als Duitsland de vraag: schaffen wir das?’’
Patrick Nederkoorn is een ‘chronisch vrolijk iemand’. Maar op het moment dat hij een kind kreeg, kwamen er toch vragen op. ,,In wat voor wereld leven wij eigenlijk? En in wat voor wereld komt hij te leven? Wat voor smoesjes vertel ik aan hem om onszelf te sussen?’’
Het vormt de aanleiding om de irrationaliteit van de mens te bespreken. ,,En vooral die van mezelf. Dat is zowel grappig als ongemakkelijk’’, vertelt Nederkoorn, die eerder de Annie M.G. Schmidtprijs won en samen met Jan Beuving genomineerd was voor een Poelifinario Engagement met hun voorstelling De andere oudejaars. ,,Het eerste woordje van mijn kind was tata. Oh god, denk ik dan. Ik hoop niet dat hij veel gaat uitstoten.’’
Hoogtij gaat over klimaatverandering en over je kop in het zand steken. ,,Ik ben bijvoorbeeld iemand die trots zegt dat ik geen vlees eet, maar een uitzondering maak voor kroketten. En chorizo.’’
Dat levert momenten vol schuldgevoelens op. ,,Terwijl ik de superindrukwekkende documentaire over Greta Thunberg keek, waarin zij een toespraak houdt voor de VN en roept How dare you, kon ik alleen maar aan die chorizo in mijn keukenkastje denken. Die durf ik dan natuurlijk niet te eten! Zo ontstaat een verhaal dat gaat over de banaliteit ten opzichte van het grote.’’
Die worsteling staat in de voorstelling centraal. ,,Een thema waar veel mensen mee bezig zijn. Tegelijkertijd herkent iedereen dat je er niet te veel over na wilt denken, omdat het somber maakt.’’
Bij sommigen veroorzaakt het zelfs pretraumatische stress, een fenomeen dat ook in de voorstelling wordt benoemd en waarmee Nederkoorn in aanraking kwam via zijn geliefde, die onderzoek doet naar de psychologische gevolgen van klimaatverandering. ,,Bij het noemen van de term pretraumatische stress wordt al gelachen. Dan zeg ik: het gevoel kennen we allemaal in aanloop naar een familieweekend. Maar het is een alarmerend fenomeen.’’
Hoogtij is momenteel in verschillende theaters door het land te zien, waarin de cabaretier ook liedjes zingt en wordt begeleid door Guido van de Meent. In aanloop van elke voorstelling kijkt Nederkoorn eerst even op overstroming.nl. ,,Kijken wat er op de plek waar ik speel gebeurt als het water stijgt.’’
